به گفتگوی کسان مردمی که می لافند

چو خط به معنی خود نارسیده حرافند

مباش غره انصاف کاین نفس بافان

به پنبه کاری مغز خیال ندافند

توانگری که دم از فقر می زند غلط است

به موی کاسهٔ چینی نمد نمی بافند

تهیهٔ سپر از احتراز کن کامروز

به قطع هم ، بد ونیک زمانه سیافند

سخن چه عرض نجابت دهد در آن محفل

که سیم و زر نسبان همچو جدول اشرافند

غرض ز صحبت اگر پاس آبرو باشد

حذر کنید که ابنای جاه اجلافند

در بهشت معانی به رویشان مگشا

که این جهنمی چند ننگ اعرافند

به علم پوچ چوجهل مرکبند بسیط

به فطرت کشفی درسگاه کشافند

ز وضعشان مطلب نیم نقطه همواری

که یک قلم به خم و پیچ سرکشی کافند

تمام بیهوده گویند و نازکی این است

که چشم بر طمع ربشخند انصافند

ازین خران مطلب مردمی که چون گرداب

به موج آب منی غرق تا لب نافند

به خاک تیره مزن نقد ابرو بیدل

درین دیارکه کوران چند صرافند